از طرف شهید آوینی برسد به شهید رضا مرادی نسب
بسم الله الرحمن
الرحیم
رضا جان ، ای مهر
رخشان خاطرات من ! هرگز تو را از یاد نمی برم ، تو را و آن حفره زیبای گلوله را که
دری از بهشت بر گونه راستت گشوده بود و آن شب را که شب آخر تو بود و من نمی دانستم
، در کانالهای دژ اول کنار سنگر بی سیم زیر آن رگبار آتش کنار آن کاتیوشای آتش گرفته
گیج که دیگر دوست و دشمن را از هم تشخیص نمی داد.
می پنداشتم که کره زمین به آسمان دیگری کوچ کرده است .
آسمان همان آسمان بود و زمین همین زمین ، اما من نه این من بودم که اکنون از سرمای
شهر و از عمق دره های یخ بسته قلبهای مرده به تو پناه آورده ام.
من نه این من بودم که به تو پناه آورده ام ... آیا دیگر
اذان صبح ، شب را نخواهد شکافت و طلعت ستاره سحری بر افق شهر نخواهد درخشید؟
رضا جان ، چه خوبست که خفاشها دستشان به آسمان نمی رسد ،
اگر نه تو را و دیگر ستاره های کهکشان راه مکه را می چیدند و چلچراغهای قصرهای
بهشتی را می شکستند.
چه خوبست که آنها نمی توانند تابلوهای کوچه ها و
خیابانها را بکنند و راهیان کربلا را به دیار گمگشتگان فراموشی تبعید کنند ، اگر
نه می کردند.
رضا جان ، کوچه دیگر تو را به یاد ندارد . اما میداند که
چیزی را فراموش کرده است . خیابان حتی به خاطر نمی آورد که چیزی را فراموش کرده
باشد و شهر در عمق غفلت، اوهام زمستانی خویش را به نمایش گذاشته است.
جنگ را دوران غمباری می خوانند که گذشته و یادگاران جنگ
را ثمرات یک نسل تلف شده می پندارند و مقصودشان از آن نسل تلف شده من و تو هستیم.
رضا جان ! تو حاج همت و کریمی و دستواره و علیرضا نوری و
حسین خرازی و عاصمی و ... و همه آن یکصد هزار ستاره کهکشان راه مکه.
در نظر آنان این عشق و دلباختگی کربلایی خشونت می نماید
و آن جذبه های شهوانی سخیف عشق و می گویند که این عشق باید جایگزین آن خشونت شود !
آنکه با عقل کج افتاده خویش می اندیشد از کجا بداند که عشق کربلا چیست و آن آزادی
و استقلال که ما در پی آنیم چگونه محقق می شود ؟ باید هم کربلا را آرمان تحقق
نیافته بنامد . و مقصودشان از آن دوران غمباری که گذشته است ، دورانی است که عهد
ازلی انسان در خون مردترین مردان و عاشقترین عاشقان و عارفترین عارفان تجدید می شد
و از آن عهد است که شقایق سرخی می گیرد و یاس سپیدی آسمان رفعت می گیرد و زمین
وسعت...
رضا جان ، آنها که چشم باطن ندارند تا تحقق آن آرمانها
را در تو ببینند و تو را در آن لا زمان و لا مکان، در بالاترین معراج حیات طیبه
اخروی ، عندالرب و مرزوق به نعمتهای خدایی و ما را در این میقات احدی الحسنیین .
شکست یا پیروزی چه تفاوتی می کند آنجا که ما عمل به تکلیف کرده ایم ؟ آنها چه می
دانند رضاجان ؟! چه جنگ باشد و چه نباشد راه من و تو از کربلا می گذرد . باب جهاد
اکبر که بسته نیست!
بگذار کرمها در باتلاقهای پاییزی خوب پرورده شوند و زمین
و آسمان خود را در همان لجنزار عفن بجویند.
رضاجان ، هرگاه در قرآن در وصف بهشت می خواندم که لا
تسمع فیها لاغیه و یا لا یسمعون فیها لغوا و لا تاثیما در شگفت می آمدم که مگر
هرزه شنیدن و زخم زبان چه دردی دارد که بهشت را اینچنین ستوده اند : جاییکه در آن
لغو و تاثیم به گوش نمی رسد حال در می یابم رضا جان ! ای شمس آسمان آبی دل من...
کاش مرا نیز در منظومه خویش می پذیرفتی و می کشاندی و با
خود می بردی...
